Lorist, sanki gökyüzünde süzülüyormuş gibi hissetti, özgür ve kısıtlanmamış. Rüzgarda süzülen hafif ve hızlı bir tüy gibiydi...

Zemin tam önündeydi ve oldukça tanıdık geliyordu, tıpkı geçmişte üzerinde düşündüğü haritalar gibi.

Lorist çabucak bir şey fark etti ve düşündü, burası Kuzey Toprakları değil mi?

Önündeki arazi…