Balvan konağının dış çemberinde hayat huzur içinde devam ediyordu, tek tuhaf şey küçük bir çocuğun her hafta muhafız binasına gitmesiydi.

İlk başlarda binadan her zaman yara bere içinde çıkıyordu ama zaman geçtikçe vücudundaki yaralar azalıyor ve etrafında hafif bir gerginlik oluşuyordu.

O gün, aynı küçük çocuk sabahın erken saatlerinde yine o muhafız binasına doğru yürürken görüldü.

'En son dayak yediğimden beri iki ders geçti. Acaba bugünkü antrenmanda Usta yine seviyesini yükseltecek mi?'

İkinci dersinden beri William dövüş sanatlarının formlarını Noah'ın zihnine kazımaya devam ediyordu. Üç aylık bir kondisyon çalışmasının ardından teknikleri neredeyse kusursuz hale gelmişti, bu yüzden Ustası eğitim seviyesini yükseltmeyi seçti. Serbestçe dövüşmeye başladılar, William kendini tutuyor ancak Noah ona sürekli vurmayı başardığında seviyesini yükseltiyordu. Gerçi o zamana kadar bu koşul Noah tarafından iki kez yerine getirilmişti ama Ustası hâlâ seviyesini yükseltmiyordu.

Her zamanki odaya giren Noah, Efendisini yerde bağdaş kurmuş onu beklerken bulunca şaşırdı.

Her zamanki uyku halinden eser yoktu, muhtemelen derin düşüncelere dalmış boş gözlerle odanın sabit bir noktasına bakıyordu.

“Usta, erkencisin!”

William ayağa kalkıp öğrencisine karmaşık bir ifadeyle bakarken gözleri yeniden odaklandı.

“Nefes'i kendi tarzında kullanabilir misin?”

Noah bu soru karşısında şaşkına döndü.

Vücudundaki “Nefes” sınırlı olduğundan, Ustası müsabakaları veya kişisel antrenmanları sırasında onu serbest bırakmasını her zaman yasaklamıştı. Noah'nın programı her zaman o kadar doluydu ki, gün içinde Buz-Ateş döner tekniğiyle yeniden doldurmak için zaman bulamıyordu. Ustası bunu biliyordu, bu yüzden kullanımını yasaklamayı ve çocuğun vücudunu beslemeye odaklanmasına izin vermeyi seçti. Bu nedenle, Noah onu sadece eğitimi sırasında kullandı ve hiç serbest bırakmadı. Bugün ise işler farklı görünüyordu.

“Sanırım yapabilirim, gerçek bir dövüşte hiç kullanmamış olsam bile birkaç denemede alışabilirim. Nedenmiş o?”

William hafifçe gülümsedi ve yüz ifadesinden bir parça sıcaklık sızdı.

Bu aylar boyunca öğrencisini daha iyi anlamaya başlamıştı. Her zaman gülümser ve görünüşte çok fazla düşünmeden konuşurdu ama işlerin gerçekte nasıl olduğunu biliyordu. Noah acımasızdı, bedenine ve zihnine dövme işleminden geçen bir metal parçası gibi davranıyordu. Eğer bedeni bükülmezse, bu süreçte ne kadar acı çekerse çeksin, bükülene kadar döverdi. Zihni zayıfsa, etkileri bedenine yansıyana kadar onu ısıtır ve üzerinde sürekli bir mide bulantısı hissine neden olurdu.

Noah'ın ne kadar çok çalıştığını ve güç arayışında ne kadar kararlı olduğunu biliyordu, bu yüzden William ona karşı bir tür sevgi ve hatta saygı beslemekten kendini alamadı.

'Bu çocuk birkaç denemede yapabileceğini söylüyor, bunu yapmak için genellikle ne kadar zaman gerektiğini biliyor mu? Ne yazık, konumu farklı olsaydı işleri ağırdan alabilir ve parlak bir geleceğe sahip olabilirdi, yeteneği ve azmiyle beni bile geçmesi an meselesi. Yine de iç çemberdeki adamlar aile dışından birinin, özellikle de kendilerinden intikam almak için sebepleri olabilecek birinin çok güçlü olmasına asla izin vermezler.

William iç çekerken yüzündeki karmaşık ifade daha da belirginleşti.

“İlk tanışmamızdan bu yana ne kadar zaman geçti biliyor musun?”

Noah biraz düşündü ve sonra farkına vardı.

Eğitimine o kadar dalmıştı ki zamanın nasıl geçtiğini unutmuştu ama Ustası soruyu sorduğunda anladı.

“Doğru, neredeyse altı ay geçti ve zihinsel enerji konusundaki ilerlemen senin için belirlediğim standardı çoktan aştı. Gelecek hafta uygulamaya başlayacağız, bu nedenle vücudundaki "Nefes" artık o kadar da yararlı değil. Gelecek hafta hayatta kalmayı başarırsan bazı avantajlara sahip olmak için gerçek dövüş sanatıyla başlamak daha iyi.”

Noah'ın ifadesi ciddileşti.

'Gerçekten de zamanı gelmişti, yaşadığım hayat devam edemeyecek kadar mükemmeldi, vücudumu bir sonraki seviyeye taşımazsam tüm eğitimimin işe yaramayacağını neredeyse unutuyordum.

Bunu düşünerek, Ustasına kararlılıkla bakarken iki kılıç almak için her zamanki duvara gitti.

“O halde zaman kaybetmek için bir neden yok, değil mi Usta?”

Noah' ın yüzündeki hafif gülümseme William'ın zihnine indirilmiş bir darbeydi.

“Ölüm gerçekten umurunda değil mi?

Bu düşünceyi bastırmak için başını salladı ve her zamanki tahta sopayı alıp Noah'a doğrulttu.

“O zaman her zaman yaptığımız gibi üzerime gel, ama bu sefer dövüşe biraz “Nefes” saldırısı karıştırmaya çalış. Kollarındaki “Nefes” tükenmeden önce bunlardan üç ya da dört tanesini yapabilmelisin.”

Bu sözleri duyan Noah daha fazla beklemedi. Vücudu her an yere düşecekmiş gibi çömelmiş bir halde hızla William'a saldırdı.

Ustası saldırı menziline girdiğinde, sanatın talimatına uygun olarak “Nefes ”i kullanarak iki kılıcını da çapraz bir aparkatla savurdu.

Yine de zamanlaması biraz kötüydü ve sonuç sadece William'ın sopasını yatay olarak konumlandırarak kolayca engellediği basit bir çift aparkat oldu.

“Neredeyse, yine.”

Noah tekrar saldırdı, bu sefer çapraz vuruş pozisyonundaydı ama sonuç öncekiyle aynıydı.

“Konsantre ol! Formlarınızı neredeyse mükemmel bir şekilde yapabiliyorsunu ve “Nefes ”iniztalimatlara göre hareket ettirebileceğini biliyorum, sadece onları senkronize etmen gerekiyor!”

William senkronizasyon sürecinin söylediği kadar kolay olmadığını biliyordu ama öğrencisinin üzerindeki baskıyı arttırmak istiyordu. Aklındaki tek düşünce öğrencisinin hayatta kalma şansını nasıl artırabileceğiydi. Uygulamadan önce "Nefes" üzerindeki kontrolünü az da olsa arttırmak istiyordu.

Bu sefer Noah hemen ona saldırmak için acele etmedi ama zihnini keskinleştirmek için gözlerini kapattı, tek düşüncesi ikiz kılıç stilinin ritmi oldu.

Gözlerini açtığında son saldırı için hazırdı.

Yavaşça nefesini verdi ve ardından yatay bir kesikle William'a saldırdı.

William zihinsel olarak başını salladı ve saldırıyı karşıladı.

Yere bir tahta parçası düştü, bu William'ın elindeki sopanın yarısıydı.

William şaşkınlıkla boğazına dayanan kılıca baktı.

'Bu... Bu mükemmel bir uygulama! Sopayı hafifçe ezmesini hedeflemiştim, kör bir silahla tam ortasından kesebileceğini asla hayal edemezdim!

Noah içinde bulunduğu durumu fark etti ve kılıçlarını aceleyle geri çekti. Yüzünde ve sırtında biraz ter vardı, görünüşe göre “Nefes” ile senkronize bir dövüş sanatı kullanmak göründüğünden çok daha yorucuydu.

“Özür dilerim Usta! Onu gerçekten kesebileceğimi fark etmemiştim, neyse ki son anda kendimi durdurdum.”

William boğazını temizledi ve kılıcın az önce yattığı noktaya dokundu.

“Yapma... Merak etme, bir şey yok. Ustanın sıradan bir öğrencisinin ona zarar verebileceği kadar zayıf olduğunu mu düşünüyorsun? Hmph! Benim 3. derece bir bedenim var, senin zavallı “Nefesin” ile güçlendirilmiş 2. derece bir dövüş sanatının gerçekten-”

Noah'ın boğazını işaret ettiğini görünce kendini durdurmak zorunda kaldı. Oradan bir damla kan yavaşça düşüyordu.

“Seni sefil öğrenci, bu kadar kendini beğenmiş olma!”

Noah, Ustasının soğukkanlılığını kaybettiğini görünce biraz gülmekten kendini alamadı ama sonra William kendini sakinleştirdi ve Noah'a ciddi bir şekilde baktı.

Noah bunun gelecek haftadan önceki son talimat zamanı olduğunu anladı ve dikkatle dinledi.

“Gelecek hafta bu katın merdivenlerini çıkma, merdivenlerin dibinde bekle, seninle orada buluşacağım. Uygulamayı başka bir yerde yapacağım, ne de olsa bir çocuğun çığlıkları duyulabilecek en mutlu sesler değil."

Noah "çığlıklar" kelimesini duyunca yutkundu ama sonra tekrar odaklandı, hayatını tehlikeye atmaya çoktan karar vermişti.

“Eğer hayatta kalırsan, vücudunun yeni akupunktur noktalarına alışması için muhtemelen bir hafta yatalak kalacaksın, bu yüzden anneni bu konuda bilgilendirmeyi unutma. Tedaviden bir gün önce hiçbir şey yapma, burada ciddi konuşuyorum. Yapmana izin verilen tek şey dinlenmek ve Yedi Cehennemin Dövülmesi hakkındaki kitabı okumak, işlemden geçerken kondisyonun en üst seviyede olmalı.”

William tekrar Noah'a baktı, bu sefer gülümsüyordu.

“Şimdi git, eğer yapabilirsen zihnini daha da keskinleştir. Gelecek hafta ölüm kalım meselesi.”

---

---

İlk yorum yazan sen ol!

Henüz yorum yapılmadı