GirişSadece Ben mi Böyle Hissediyorum?
Bazen bir kitabı bitirdiğimde o son sayfayı kapatırken garip bir boşluğa düşüyorum. Kitabın dünyasına o kadar kaptırmış oluyorum ki sanki karakterler hâlâ yaşamaya devam ediyor ama ben birden onların hikâyesinin dışına itilmişim gibi hissediyorum. Kitap bitti, ama ben o dünyadan kopamıyorum. Sizde de oluyor mu bu? Yoksa sadece ben mi böyle hissediyorum?
Mesela, bazı karakterler var ki günlerce, hatta haftalarca kafamda dönüp duruyor. Kitap kapansa bile onların hikâyesi zihnimde devam ediyor. Sanki bir yerlerde bir şeyler eksik kalmış gibi hissediyorum. Hangi kitap ya da karakter sizde bu hissi uyandırdı? Şu an kendimi yalnız hissetmemek için gerçekten bu sorunun cevabını merak ediyorum. 🤔
Bir de bazen, hikâye ne kadar güzel olursa olsun, son sayfayı kapattıktan sonra hayatın o kadar da büyüleyici olmadığını fark etmek kötü hissettiriyor. Özellikle fantastik evrenlerde geçen hikâyelerde, keşke o dünyada kalabilseydim dediğiniz anlar olmuştur, değil mi? Benim için bu Harry Potter serisiydi, Hogwarts'tan mecburen ayrıldığımı hissetmiştim. Yıllar geçse de bu duygu bazen geri geliyor. Sizin için de böyle özel bir hikâye ya da karakter var mı?
Bunun yanında, bazen de hikâye öyle etkileyici oluyor ki başka bir kitaba başlamaya bile cesaret edemiyorum. Sanki yeni bir hikâyeye atlamak o karakterlere ihanet etmek gibi. Sizde de oluyor mu bu, yoksa çok mu dramatize ediyorum? 😅
Merak ediyorum, siz okuduğunuz kitaplarla nasıl vedalaşıyorsunuz? Yeni bir kitaba geçmek kolay mı yoksa bir süre boşluğa düşüp kendinizi toparlamanız mı gerekiyor? Paylaşın bakalım, kimler benimle aynı ruh hâlinde!
Bir şey sonu olduğu için güzeldir, bazı şeyleri senin hayal gücüne bırakmaları daha güzel. Bir kitap, bir dizi uzamaya başlayınca eski heyecanını kaybeder. Tadında, yormadan, üzmeden yazarın bana bırakması daha güzel bence. Onun yazdığı hikayeyi ben devam ettiriyorum.
Ah, yalnız değilsin! Ben de her kitap bitiminde aynı boşluğu hissediyorum. Özellikle karakterlerle bağ kurduğumda, onların hayatlarından bir parça kopuyormuş gibi geliyor. Geçenlerde Yüzüklerin Efendisi’ni bitirdiğimde resmen haftalarca kendime gelemedim. Sanki Frodo ve Sam hâlâ o dağlarda savaşıyor ama ben onlardan ayrılmak zorunda kaldım gibi... 😅
Bir de ne zaman çok derin bir kitaba dalıp çıksam, sonraki kitapları seçmek daha da zor oluyor. Ya o kitaptan aldığım tadı bulamazsam diye tereddüt ediyorum. Kitapların ardından gelen o "boşluk" hissini doldurmak gerçekten zor, ama sanırım bu durum bizim kitaplarla ne kadar derin bağ kurduğumuzu gösteriyor. Senin için o Harry Potter hissi neyse, benim için de Karanlık Cevher Üçlemesi öyleydi. 😌
Senin dediğin gibi, bazen başka bir kitaba başlamak bile zor geliyor çünkü bir sonraki hikâyenin "yeterince iyi" olacağından emin olamıyorum. Bu yüzden kitap seçerken saatlerce kararsız kaldığım çok olmuştur! Neyse, seni yalnız hissettirmeyeyim, sanırım hepimiz bu noktada aynı şeyleri yaşıyoruz. 😊
Gönderiler arasında kaybolmaktan sıkıldınız mı? Hesap oluşturarak kaldığınız yerden devam edebilir, yeni yanıtlar için bildirim alabilir, favorilerinizi kaydedebilir ve beğenilerle diğer kullanıcılara teşekkür edebilirsiniz. Birlikte bu topluluğu daha da harika bir yer haline getirebiliriz. ❤️
Yorum yapabilmek için kayıt ol veya giriş yap.