Giriş
“Bazen böyle yemek yapar mısın?”
“Çok nadiren.”
“Ve arkadaşlarınızı davet etmiyorsunuz?”
“Bu...”
Lee-Seob bardağını kaldırdı, başını eğdi ve sonra salladı,
“Yurtdışında okuduğum zamanlar dışında hatırladığım kadarıyla hayır.”
“Ben ilk miyim?
Minkyung bu soruyu neredeyse ağzından kaçıracaktı ama yutkundu. Lee-Seob belli belirsiz cevap vermiş ve göz temasından kaçınmıştı.
“Hiç sanmıyorum.”
Evet, benim ilk olduğumu söylemek apaçık bir yalan olurdu. Yine de bunu takdir ederdim. Bu yemek o kadar gerçeküstüydü ki, yaşarken bile inanmak zordu. Huysuz Tae Lee-Seob'dan başkasının dikkatini çekmiyordu.
Minkyung adama bakarken yavaşça gözlerini kırpıştırdı. Bir başka yumuşak pop şarkısı masanın üzerinde dalga dalga yayılırken alkol vücudunu ısıttı.
Tüm bunları hazırlayan titiz, mükemmel ve seçici Tae Lee-Seob şimdi uzun, güzel parmaklarıyla bulaşıkları toplayıp lavaboya götürüyordu. Minkyung hemen bir tabak kaptı.
“Efendim, ben yaparım.”
“Hayır. Bunlar pahalı tabaklar.”
Onu azarladı ve tabağı elinden aldı.
Her ne kadar bunu Minkyung'un hiç çaba göstermeyeceğini düşünerek yapmış olsa da abartılı değildi. Altın kenarları ve narin mozaik desenleriyle tabakların tanınmış bir markaya ait olduğu belliydi. Arkalarındaki ismi okumaya gerek yoktu.
Minkyung alkolden uyuşmuş hissettiği ellerini sakince birbirine kenetledi ve Lee-Seob'u lavaboya kadar takip etti. Lee-Seob yemek takımlarını almak için masaya döndüğünde o da peşinden gitti ve Lee-Seob lavaboya gittiğinde yine peşinden gitti.
Lee-Seob durdu ve güldü.
“Dikkatimi dağıtıyorsun.”
“Ah...”
“Beni her yerde takip ediyorsun.”
“Sizi her zaman her yerde takip ediyorum efendim. Yerine getirmek için...”
“Öyle değil. Bir köpek yavrusu gibi.”
Musluk suyundan dolayı serin olan elini yavaşça saçlarında gezdirdi. Parmakları kulağına değdiğinde kız irkildi. Serin, düzenli parmakları burnundan aşağı kayarak gözlüklerini çıkardı. Kadın kısa bir nefes aldı.
Adamın dudakları hafifçe onunkilere dokundu ve sonra ayrıldı. Kibar bir öpücüktü, kapının yumuşak bir şekilde çalınması gibi. Minkyung dudaklarında bir gıdıklanma hissetti, bu yüzden onları birbirine bastırdı ve sonra serbest bıraktı. Ne söyleyeceğini bilemediğinden dudakları neredeyse hiç kıpırdamadı.
Bu akşam yemeği Minkyung'un hayal ettiği senaryoların hiçbirine uymuyordu. Minkyung onu kabul etmeye hazırdı. Beklediği daha normal senaryo, güzel bir restoranda akşam yemeği yemek ve ardından yatağı paylaşmaktı. Kendini çeşitli durumlara hazırlamıştı, hatta adam onunla bir otel odasında buluşmasını söylese bile şaşırmazdı...
Bu da ne, Tae Lee-Seob? Neden kafamı bu kadar karıştırıyorsun? Neden bana bu kadar düşünceli davranıyorsun? Neden beni heyecanlandırıyorsun? İstediğin şey Lisianthus'un sembolize ettiği gibi sevimli bir aşk değil, daha önemsiz bir ilişki, değil mi?
“Neden bu kadar üzgün görünüyorsun?”
Lee-Seob bakışlarını kaldırmak için onun çenesini kavradı.
“Yemek boyunca huzursuzdun. Sorun nedir?”
“Sormak istediğim bir şey var.”
“Sor bakalım.”
“Benden hoşlanmadın mı?”
“Ah, o...”
Kendisinden hoşlanmadığını ve sekreteri olduğu ilk gün defolup gitmesini söylemesinin üzerinden ancak iki ay geçmişti. Lee-Seob'un dudakları büyüleyici bir gülümsemeyle kıvrıldı. Minkyung bunun, rahatsızlığını gizlemek için maske olarak kullandığı bir gülümseme olduğunu biliyordu,
“Öyle mi dedim?”
“Bunu yapmanın sebebi o gece mi?”
“Hangi gece?”
“Otelin lounge barındaki gece. Arkadaşım gibi giyindiğimde onun yerine dışarı çıktım, toleransım yüksekmiş gibi davranarak fena halde sarhoş oldum ve kendimi berbat bir halde buldum. Kendim gibi değildim.”
Onu o gece o halde gördüğünde içgüdüsel bir uyarılma hissetse bile, bunu sorgulamaya niyeti yoktu. En azından böyle düşünüyordu ama kalbi aksini hissediyordu.
Belki de duygu yüklü sözleri bir sitem gibi geldiği için Lee-Seob sert bir ifadeyle sordu,
“Ya öyle olsaydı?”
Minkyung sessizce ona baktı. Lee-Seob'un gözleri bariz bir şekilde onun göğsüne kaydı. İnce, yumuşak bluzu sütyenini ve göğüslerinin kıvrımlarını belli belirsiz ortaya çıkarıyordu.
İlk yorum yazan sen ol!
Henüz yorum yapılmadı