Giriş
Oğlumun cenazesini yapmak için hazırlandık. İkinci defa bir oğlumu gömmeye hazır olamıyordum.
Sarah sabaha kadar ağladı, ona yardım ettim ancak onu yatırdığımda ben ağladım. Seth ise ortalıkta yoktu, Xanthus öldüğünden beri görünmüyordu. Belki de bugün cenazesine gelirdi.
Oğlanı çok özlüyorum, evim artık ev değil, eksik. Sarah’ı sıradan bir şekilde giydirirken bana,
“Baba, ben elbise giyip daha şık olmak istiyorum. Xanthus beni öyle görmek isterdi.” dedi.
Dudaklarımı ısırdım, ağlamamak için yutkundum boğazıma yumrular dizilirken.
Dişlerimi sıkarken buruk bir şekilde gülümseyerek onayladım. Teşekkür etti. İstediğini yaptım, ben ise düz bir siyah pantolon ile tişört giyindim.
Kederimi olabildiğince Sarah’a göstermemeye çalışıyordum, zaten sürekli ağlıyordu, onun için güçlü kalmalıydım. O benim elimde kalan son şeydi. Ama yüzüm sarkıyordu, gözlerim kıpkırmızıydı, mosmordu, mutlu değildim.
Kimse yoktu cenazede. Kimse gelmemiş.
Oğlum bir melek gibi yatıyordu tabutun içinde. Beyaz bir tişört, siyah bir pantolon. Kollarında ki izler hayatla mücadelesini gösteriyor, zamanında sardığım yaralar. Yenik düşmüş, yatıyor tabutun içinde huzurla son defa.
Öz babası ise… Ona haber verdiğimde… umursamadı. Fakat birkaç gün önce mezarlığa oğlumu ziyaret etmeye gittiğimde onu orada gördüm, onca yolu gelmişti.
Kendi yaşadığı yere gömülmesini teklif etmiştim ancak istemediğini söyledi, ona ne kadar sövdüğümü anlatamazdım.
Yine de sürekli her hafta onu burada görüyordum. Onunla konuşmaya hiç gitmedim, sadece uzaktan seyrettim.
Ne kadar pişman olduğunu anlayabiliyorum, olabildiğince onu anlamaya çalışıyorum fakat yine de öfkeden taşıyorum.
Adamın yakasını tutup burnunu yüzünün içine göçene kadar yumruklamak istiyorum, bir baba olmak bu kadar zor olmamalı.
Mezarına devamlı gelip onunla konuştuğunda oğlunun onu affedeceğini, ya da her şeyin geçeceğini zannediyor, ancak birisini kaybettikten sonra kimse geri gelmiyor, aflar havaya uçuşuyor.
Egoistlikten başka bir şey değildir bu, kendi vicdanını hafifletmekten başka bir açıklaması yoktur bu işin. Yaşarken bu kadar bencil olmayacaksın ki daha sonrasında ağlamayacaksın pişmanlıkların için.
İlk yorum yazan sen ol!
Henüz yorum yapılmadı